Deze en soortgelijke vragen bereiken ons steeds weer. Aangenomen wordt dat een elektrische TDS-meter voor ongeveer 25€ betrouwbare uitspraken kan doen over de kwaliteit van het drinkwater. De TDS-waarde (Total Dissolved Solids) geeft de som van de opgeloste vaste stoffen (bijv. mineralen, zouten, metalen) in water aan. De gebruikte eenheid is mg/l (milligram per liter) of PPM (Parts Per Million). Het apparaat geeft de elektrische weerstand direct weer in microsiemens (µS) of zet deze om in de PPM-waarde (2 µS/cm = 1 ppm). Beide waarden zeggen alleen iets over het aantal opgeloste vaste stoffen in water dat geleidend is. Hoe hoger het geleidingsvermogen van het water, hoe hoger de gemeten waarde. Dit is geen chemische analyse van het water volgens zijn exacte ingrediënten. Het zijn dus puur kwantitatieve metingen die niets zeggen over de kwaliteit van het water. Of het nu gaat om onschadelijk natrium, calcium, magnesium of bijvoorbeeld giftig arseen, lood of uranium, het maakt voor het lichaam een verschil. Vooral residuen van hormonen, pesticiden en fungiciden geleiden geen elektriciteit en kunnen niet met een geleidbaarheidsmeter worden gemeten! Verpletter een paracetamoltablet één keer en roer het in een glas water. U meet geen verschil, ook al is het water nu extreem vervuild met medicijnresten. Aan de andere kant zal slechts een klein snufje tafelzout in een glas water ten onrechte alarm slaan.
Dubieuze verkoopverklaringen
Leveranciers van osmose-installaties gebruiken vaak een TDS-meter om potentiële klanten ervan te overtuigen dat hun eigen leidingwater hen ziek maakt. Er wordt beweerd dat het apparaat de vervuilende stoffen in het water meet. Alleen water met een zeer lage waarde onder 100 µS zou gunstig zijn voor de gezondheid. De digitale meetwaarde is daarom een richtwaarde voor de kwaliteit van het water. De gemeten waarde geeft echter alleen aan hoe geleidend het water is. Alleen osmosewater heeft een lage geleidbaarheidswaarde. Dit is uitsluitend te wijten aan het feit dat osmosewater geen of zeer weinig mineralen bevat en dus niet meer geleidend is. Inmiddels hebben sommige fabrikanten van osmose-systemen ingezien dat "leeg" water onaangenaam smaakt en niet bevorderlijk is voor de gezondheid. Daarom hebben de meeste van hen nu in een remineralisatiefase gebouwd. Maar als dit zou werken, zou de geleidbaarheid net zo hoog zijn als voorheen.
Mineralen zijn belangrijke smaakdragers
Mineralen horen thuis in natuurlijk bronwater en vormen het karakter ervan. Ze geven het water zijn typische regionale smaak. Of een water veel of weinig mineralen bevat, hangt uitsluitend af van de regio en is geen teken van de kwaliteit ervan. Er zijn wateren vol karakter en lichtere wateren.
Wat zegt de Duitse drinkwaterverordening over de geleidbaarheidswaarde?
In de wereldwijde zeer strenge Duitse drinkwaterverordening (TrinkwV) wordt de elektrische geleiding alleen genoemd in verband met de corrosie van de leidingen. Als het mineraalgehalte te hoog is, kan er een stroom vloeien tussen edele en onedele metalen in de leidingen en deze doen roesten.
Wat zegt de WHO over de richtwaarde?
Verklaringen dat water met hoge TDS-niveaus ongezond is, worden door de WHO niet bevestigd. In de WHO-richtsnoeren (WHO/SDE/WSH/03.04/16, Total dissolved solids in Drinking-water, Background document voor de ontwikkeling van WHO Guidelines for Drinking-water Quality) wordt samengevat dat er geen betrouwbare studies zijn die het verband tussen de TDS-waarde en de gezondheidseffecten van water bevestigen. Water met een te lage TDS-waarde wordt vaak beschreven als water met een onaangename smaak en is net zo problematisch als water met een waarde boven 2.000 µS.
CONCLUSIE: De TDS-geleiding in PPM of Mikrosiemens µs kan GEEN uitspraak doen over de vraag of een water gezond is of niet! Daarom geven we geen informatie over de geleiding.